Dat staat als een huis

Een tijdje geleden was ik in het Archeon. Je ziet daar hoe mensen leven vanaf de steentijd tot en met de middeleeuwen.

De huizen veranderen enorm in de loop van de tijd. Simpele houten hutten ontwikkelen zich langzamerhand tot stenen huizen met meerdere verdiepingen. In die zin is het concept “huis” is dus kennelijk nogal aan verandering onderhevig.

Iets soortgelijks gaat op voor dieren. Zoonlief kreeg voor zijn verjaardag het boek “Over de dinosauriër en andere prehistorische dieren”. Een encyclopedie met ruim duizend illustraties van dinosauriërs, uitgestorven zeewezens en allerlei andere voorlopers van de dieren die we nu kennen.

Zo stond er ook een pagina tussen met allerlei “rare” paardachtigen. Ik zeg “rare”, want je kunt er haast niet omheen om in eerste instantie te denken: dat lijkt wel een paard, maar er klopt iets niet. De benen zijn korter, de kaaklijn is net anders, de staart ontbreekt. Het was toen hoe het was, maar nu oogt het vreemd.

Vooruitkijkend zijn dan de dieren die we nu “normaal” vinden over duizenden jaren ook “raar”. Iemand zit dan wellicht met zijn zoon naar een plaatje te kijken van een pony en zich af te vragen: wat is dat dier dat wel lijkt op iets wat ik ken, maar het niet is?

En ditzelfde geldt dan ook weer voor die vader met zijn zoon. Want zijn wij nog dezelfde mensen als duizenden jaren terug? Nee. Diersoorten, hoe zij leven en zich gedragen, wat “normaal” is en wat “raar”: vormen veranderen continu.

We kunnen er categorieën in zien, soortnamen aan geven, tijdperken benoemen, illustraties ervan maken en zelfs van alles nabouwen en naspelen in een museum. En dat kan enorm interessant en leuk zijn. Maar het gedetailleerd vastleggen ervan maakt een vorm niet minder vloeibaar.

Anders gezegd:

Een conclusie die staat als een huis. Een stevig en duurzaam nieuwbouwhuis.